آخه یه آدم باید چقدر مستحق دلسوزی باشه که ساعت دو صبح از خواب بیدار شه و یادش بیفته که یه چیزی رو توی آزمایشگاه انداخته توی سطل آشغال و حتی بدونه دقیقآ توی کدوم سطل!! و دوشنبه صبح سوپروایزرش بهش غر بزنه که یک هفته طول میکشه که یکی دیگه از اون کوفتی برامون بفرستن، ضمنآ متوجه بشه که تو خواب در مورد این شیئ دور انداخته شده با خودش یه دیالوگ به زبان انگلیسی داشته .
اصلآ از همه بدتر مامانش هم قرار باشه یکشنبه بعداز ظهر برگرده ایران و بیچاره قصه ما رو تنها بذاره در حالی که نگرانه که مبادا توی هواپیما فشار مامانش بره بالا.
این لیست رو میشه هزار خطش کرد........



پ.ن: این چرندیات چیه من ایجا نوشتم؟